ART the FACT

* * *

Życie z jednej strony jest tak piękne; ze swoim bukietem uczyć i doznań jest jak piękna, ukwiecona łąka pełna młodych kwiatów, z płatków których spływa poranna rosa. Lecz z drugiej strony życie pełne jest pułapek, żalów, smutków – doznań tak negatywnych, że jest prawdziwym piekłem. Więc dlaczego każdy z nas dąży do jakiegoś piekła czy nieba po śmierci, kiedy wszystko to jest wokół niego. Może po prostu współczesny człowiek – człowiek postępu, czasów cywilizacji – stał się ślepy na otaczający go świat. Goni za przeróżnymi ideałami, których i tak nigdy nie odnajdzie, nigdy nie stworzy. Nie ma rzeczy doskonałych. Perpetuum mobile. Coś takiego nie istnieje; wszystko, każda rzecz, każda osoba ma jakąś wadę. Więc człowieku spójrz wokół siebie. I co widzisz? Nic. A spójrz oczyma duszy. Spójrz na wszystko tak, jakbyś widział to pierwszy raz w swym życiu. Spójrz na swą własną dłoń; zobacz to czego wcześniej tam nie było. I co teraz. Wszystko jest takie nowe – takie świeże. Inny świat – a jednak ten sam. Więc do czego dążysz: do ideału? To dobrze. Staraj się stworzyć sobie swój doskonały model piękna. Ale będzie on wtedy naprawdę piękny, gdy będzie miał choć jedną wadę. Paradoks. Będzie doskonały, będąc nie doskonałym. Ale oto właśnie chodzi. (Tylko nie przeholuj z wadami)

* * *

Dzień jak co dzień? Nie, dni są jak odciski palców – nigdy się nie powtarzają. Szkoda. Każdy z nas ma w swoim życiu taki dzień, który z radością przeżyłby jeszcze raz; choć z różnych powodów. Czasem dlatego, bo chciałby jeszcze raz przeżyć najpiękniejszy dzień swego życia. Ale to nie możliwe. Siedząc w samolocie chciałem powtórzyć ostatni dzień mego życia. Nie dlatego, że był najpiękniejszy – chciałem go zmienić, każdy jego szczegół. Najgorsze jest to, gdy nic nie wiesz. Czułem się taki osamotniony. Leciałem do domu, ale wcale nie chciałem tam wracać. Domyślałem się co tam zastanę. Po wczorajszych wydarzeniach już nic mnie tak nie zdziwi. Za oknem rozciągał się piękny widok. Była noc i lecieliśmy nad warstwą chmur. Księżyc oświetlał je od góry w taki sposób, że lśniła niczym puszysty srebrny dywan. Niebo usiane było gwiazdami. Piękny widok. Siedziałem w przedziale pierwszej klasy – w końcu było mnie na to stać. Przemyślałem wszystko dokładnie. Mimo to nadal nic nie wiedziałem. Nużyło mnie to strasznie. Mówiłem sobie: „Wszystko wyjaśni się w domu”, ale za bardzo w to nie wierzyłem. Choć na pewno od tego co tam znajdę będą zależeć moje kolejne kroki. Głowa przestała już mnie boleć. Nie pojawił się więcej żaden błysk. Ale zamiast tego pojawiło się inne uczucie: nie mogłem pozbyć się uczucia, że ktoś cały czas mnie obserwuje. Dziwne. Rozejrzałem się do dokoła. Razem ze mną w przedziale pierwszej klasy leciało dziesięć osób. Po mojej lewej stronie siedzieli dwaj starsi panowie w wieku około siedemdziesięciu lat. Oboje mieli brodę i wąsy. W tej chwili spali. Też po lewej stronie, ale bardziej z tyłu siedziała jakaś staruszka. Miejsce przed nią zajmowała kobieta - około trzydzieści pięć lat, razem z dwójką dzieci. W moim rzędzie, przede mną siedziała młoda, zakochana para. Ale najbardziej intrygująca była ostatnia osoba: siedziała za mną. Była to młoda, może dwudziestopięcioletnia kobieta o pięknych kasztanowych włosach. Byłem pewien, że cały czas mnie obserwuje, ale także byłem pewien, że gdzieś już ją widziałem – tylko gdzie. Za dużo pytań, za mało odpowiedzi.

* * *