ART the FACT

"Dwa Motyle"
Piękna...
Stwarzałaś świat fantazji,
Niczym motyl, który rozwiera swoje skrzydła o poranku,
Kiedy, promienie słońca przenikają przez jego piękno.
Twój uśmiech…był darem…Twój dotyk błogosławieństwem.
Zamykałem oczy…po to by poczuć,
Jak fala szczęścia, wypełnia moje wnętrze.
Zasypiałem z poczuciem tęsknoty,
Z nadzieją, że każdy nowy dzień, będzie piękniejszy niż poprzedni..
Pomimo tego, że życie motyla nie jest łatwe,
Potrafiłaś wznieść się w powietrze,
Dostrzec to, czego ja nie widziałem…uwielbiałem słuchać Twojego głosu.
Opowiadałaś mi o Świecie, którego nie znałem,
Pragnąłem, byś stała się częścią mojego snu…bałem się…
Czułem się bezpieczny, kiedy byłaś blisko,
Czułem, że mój anioł stoi za mną,
Że, dotykam nieba,
Rozprostowywał swoje skrzydła,
Za każdym razem, kiedy czuł delikatność, Twojej cudownej istoty.
Niczym motyl, znalazłem schronienie w Twoim sercu,
Które stało się dla mnie kwiatem radości.
Teraz jesteś daleko,
W dwóch różnych światach, oddalonych od siebie,
Szukamy miejsca by przysiąść na moment,
Nigdy nie zapomnieć…
Dziękuję…Ja

Wysłany: Nie 13:34, 05 Mar 2006

Nieraz tylko wspomnienia trzymaja przy zyciu.
Mysl o tym co bylo zalewa nas od srodka jako cieply strumien powietrza, ktorego zrodlo znajduje sie gdzies w okolicach glowy. Blogie uczucie.

Satysfakcja oderwania sie od rzeczywistosci.

SzeFie, udalo Ci sie zachecic czytelnika do poszukiwania miejsca, w ktorym moglby przysiasc na moment i zatopic sie we wspomnieniach...

Wysłany: Nie 14:11, 05 Mar 2006

O tak to prawda....twoje wiersze wyjątkowo mi sie podobają...sa takie....szczere i widac, że chyba piszesz je pod wpływem przyplywu natłaczających sie mysli i czasem wspomnień...często bolesnych(przynajmniej takie jest moje odczucie, gdy je czytam).

Wysłany: Nie 14:30, 05 Mar 2006

Myślę, że w miarę możliwości podziele się z wami, nowymi rzeczami. Od jakiegoś czasu przestałem pisać, ale ostanio wiele spraw, wywołało we mnie wiele emocji...chciałbym się nimi z wami podzielić...może, się spodobają, a może je znienawidzicie...poczekamy zobaczymy

Wysłany: Nie 14:33, 05 Mar 2006

Dziel się..dziel...niezle wychodzi Ci to pisanie...wiec przypuszczam, że reszta tez sie spodoba w mniejszym badz wiekszym stopniu;)

Wysłany: Pon 19:02, 13 Mar 2006

„Stara miłość nie rdzewieje”
Kiedyś, żyłem w świetle księżyca…teraz powracam na Ziemię…
Zawołałaś mnie, stoją przed Tobą, wyciągam dłoń…uciekasz.
Nie rozumiem…dlaczego?…widzę, że wciąż spisz mocnym snem.
Zamknij mnie w nowym świetle, w dziurze nie zaszytej słowami.
Pragnę być taki jak Ty…nieskażony, cudowny…śniąca postać…
Wiem, że jest wiele rzeczy, dla których oddałbym życie…
…przeszłość, stała się już tylko zwykłym obrazem…
Rozmyte barwy, wyblakłe kolory…zapomnienie…
Teraz, przybyłem tutaj dla Ciebie…proszę, namaluj mi nową historię…
To dla Ciebie nic nowego…dlaczego się chowasz…dlaczego uciekasz.
Może, boisz się odpowiedzialności jaka na Ciebie spadnie…
…kiedy weźmiesz w dłoń pędzel…
Nie obawiaj się, życie w świetle księżyca dużo mnie nauczyło…
…zmieniłem się…
Może, kiedyś zauważysz na obrazie aurę, która otacza Twoją postać…
…dlaczego wróciłem?, bo jesteś zbyt ważna…zbyt piękna…
Nie potrafiłbym zapomnieć…nigdy…stara miłość nie rdzewieje.

Wysłany: Pon 19:09, 13 Mar 2006

"Kim jesteś?"
Kim jesteś…?
Skądś znam, Twoją przepełnioną smutku twarz…
Twe oczy…przypominają mi obrazy przeszłości…
Ogarnia mnie strach, kiedy spoglądam na Ciebie…
Kim jesteś…?
Ktoś mi przypomniał, że byłaś kimś ważnym w moim życiu…
Kimś kto nauczył mnie, żyć…czuć…kochać…
…ale, ja nie potrafię sięgnąć tak daleko w przeszłość…
Kim jesteś…?
Pojawiłaś się tak szybko, jak znikłaś…
Kiedy odchodzisz, czuję w sercu dziwną pustkę…
…pomimo, że Cię nie znam…nie pamiętam…
Kim jesteś…?
Proszę…przypomnij mi jak to było?
Powiedziałaś że: „nikt nie kochał mnie tak jak Ty to robiłeś”
Po co mi to mówisz…? Dlaczego…?
Już nie potrafiłbym…
Dałem Ci więcej, niż kiedykolwiek mógłbym dać…a Ty to w tak banalny sposób…odrzuciłaś
Nie mówiłem Ci w co wierzę? Teraz…
Mój strach zaczyna niknąć, gdy przypomnę każdy moment, gdy umierałem
Teraz… Wiem, że to poczucie bezradności…związane z Tobą…
Bo zabrałaś, wszystko co miałem, co Ci dałem…
Dlaczego powróciłaś?
Powiedzieć „przepraszam”…nie wierzę w Twoją szczerość…
Nie wierzę, że zrozumiałaś…że poczułaś się winna…
Proszę odejdź stąd jak najszybciej…
…pragnę zapomnieć…
…muszę zapomnieć…
Mój strach, znów oddycha w równym tempie z sercem…
Kiedy jesteś blisko mnie…