ART the FACT

Każdy z nas ma zapewne swój ulubiony wiersz lub wiersze, który/e zawsze trafiają do jego duszy. Do których zawsze może wrocić, które zawsze wprawiają go w melancholię. Zachęcam do podzielenia się nimi tutaj. Mogą to też być oczywiście teksty piosenek

Ja zacznę:

ks. JanTwardowski
Święty gapa

Kochał - ale nikt go nie chciał
śpieszył się - nikt na niego nie czekał
kołatał - kto inny otwierał
biegł z sercem - droga się urwała
jeszcze tęsknił za kimś przez furtkę ogrodu

- nie chce nie dba żartuje
wróżyli mu z liści

i było pusto wkoło
jakby świat powiedział
na wieki wieków amen
już tylko przez grzeczność

Sinch - Arktyczny Ocean

plamiony i wystraszony, to nigdy nie odejdzie
w środku ogarnął mnie pożar wspomnień
i duch kopania dziur, to zaczęło brać swą opłatę
widziałem jak nadchodzi, gdy zaczęłaś uciekać przez me sny, ale to nie jest zabawne
zjada mnie powoli, znalazłem odkupienie w cierpieniu
jest dokładnie jak mówiłaś, lepiej stąd pójdę, bez ciebie
teraz plączę się we własnych słowach i to twoja wina, więc czuj się winna
splamiony szukam wyjścia z tego bałaganu
uczucia i prawda są trudne do wyznania
lecz widziałaś cykl i myślę, że mnie rozgryzłaś
widziałaś jak cierpię, to usuwało się powoli pod mą skórę
lecz widziałem jak nadchodzi, gdy zaczęłaś uciekać
teraz rosądnym wydaje się spalenie za sobą mostów
jest dokładnie jak mówiłaś, lepiej jest gdy wszystko dzieje się po twojej myśli
teraz plączę się we własnych słowach i to twoja wina,
więc czuj się winna.

K.K. Baczyński - Wieczory

Nie wystarczy nas na to milczenie
i płacz za umarłym czasem.
Rosną na ścianie, w ogień schodzą cienie.
Obce przeszły, zostały nasze.
Jak zwierzęta łaskawe u ognia mrucząc
otulą nas w futro, nim je wchłonie
noc wargami spalona i sen,
nim ich nie zdejmą nagie dlonie.
I zamyślenie tylko jest, a łez
nie będzie, nim się nie odnowi
w ruinach kwiat, a w ciele człowiek
i pod stopami śniegu chrzęst.

Wiersz o cierpieniu:

Matce
Są ściany z wszystkich czterech stron
jak pola pełne śniegu
i mrok jest, chłód, jak gdyby dął
ogromnej siły martwy biegun.
To jest znużenie, może my
tak śpimy mocno, biegnąc dalej.
Teraz jest wieczór, będą sny,
nim nas jak lampę dzień zapali.
Widziałem dziś póciągu smugę,
tę, co marzyła turkusów ląd,
a niosła ciemne ludzkie drogi
na śmierć, na śmierć, w zamarzły cień,
do więzień śmierci, tak daleko,
jak miłość jest daleko stąd.
A ty, co siedzisz senna taka,
słyszałaś dziś w ulicy wycie,
krzyczało dziecko, może ptak,
z którego ktoś wyrywał życie,
jakby to była nić głęboka -
tak pod tym czasem jest głęboko
w ciemnosci samej krzyża znak.
I ty, co obok czytasz śpiący,
przewracasz kartki tak powoli,
jak ciała, które huk gorący
w twych oczach salwą dzisiaj spalił,
A oni patrzą płonąc z wolna,
jakby cię z książki kart poznali.
I liczysz twarze, co się chwieją,
w twych dłoniach czas je na proch pali,
takie samotne jak chłód stali,
jak tu samotna jest nadzieja.
I stoją ściany martwych czynów,
jakby w nie wiatr nasączył krwi,
ściany zamknięte wspólną winą
jak dom bez drzwi.
I krzyż jest czarny zawieszony
na iednej z czterech nagich ścian,
i Bóg ogromny, jakby tony
w przestrzeni zmarzłe wielkich dzwonów,
i ciemność wieje z pięciu ran.
My ciągle senni. Ból daleki,
nie zrozumiany nigdy do dna,
jak gdyby płomień przez powieki,
tak kruszą nas mocarne rzeki
i zastygamy w bryły chłodne.
A ty, jak kochasz jeszcze, kiedy
ukrzyżowany wzgardą Bóg,
przed śmiercią w oczach miałeś wieki
krwi pełne jak ciężkiego snu?
Jakże ty, jeszcze, zmiażdżony w tłumie,
imieniem swoim nazwać chcesz ciało,
jakże ty, cierpisz, czy wieczność całą,
Ty, co rozumiesz?

Haruję, by jeśc by pic
By jakos w systemie zyc
To nie jest wszystko rózowe
to nie jest wszystko duchowe
to jest ucieczka przed sobą
w postawe tak zwana zyciową
Gdy zmeczona przychodzę
Myslami nawet nie brodzę
W uczuciach duchowych, niejasnych-
brak miejsca w klepkach ciasnych
Bezmyslnie opadam na łoze
Cichutko sie modlę... Boże
Po co mi dałes naturę,
która goni wciąż chmurę
Błądząca po wielkich przestworzach,
Rozpływająca sie w zorzach.
Zycie mi dałes rozdarte,
podałes zdradziecka kartę.
Jak byc psychicznie na chodzie,
gdy stąpam po kruchym lodzie?
Jak miec odwage do zycia,
nie pragnąc ni trochę ukrycia?
Od pragnien dusza mi peka,
a rozum mysli sie lęka
Zyc w tym świata pospiechu
wystrzegac sie zawsze grzechu
Miec wszystko jak w pudeleczku
i nie poddawac sie sercu
Byc zawsze opanowanym
Nie rozdrapywac rany
Nie trzymac się z wariatami
I chodzic wszedzie parami.
Płynac z pradem nie pod prad
Ukrywac duchowy trąd
Kochac wszystkich i siebie
Czuc sie na ziemi jak w niebie
Cudów, cudów pragniecie!
Ja zyje w innym swiecie.

/M.O/